Door Quintus van Gessel
Wat begon als halve grap, eindigde al snel bij een inschrijving voor de Ringvaart Regatta. Hier volgt een kleine greep uit de ervaringen die zo’n lange, slecht voorbereide tocht met zich meebrengt:
Met een boot vol eten, drinken en meer bagage vertrok onze ploeg om tien over zes 's ochtends vanaf Agon. Al snel waren we bij de Vaartsluis, waar we het mirakel van het Flevolandse sluizensysteem leerden kennen. De meldknop deed niets, echter na een paar keer bellen werden we geschut, en konden we na een korte wissel door. De sfeer zat er goed in, en al heavy metal draaiend voeren we rond halfnegen langs Almere Buiten. Op de vaart naar Lelystad stopten we onder een brug om te wisselen, iets dat hierna de norm werd. Na een verkoelende golf water van een binnenvaarder die een goed tempo aanhield, waren we bij de Larservaart en waren we voorbij de laatste afsnijoptie. Nu begon ook de afstand, in combinatie met de warmte erin te hakken, en bij de Ketelhaven aangekomen maakten we ons serieus zorgen over de terugweg.
Na een kleine herbevoorrading vertrokken we met het voornemen wat minder lange pauzes te houden, aangezien het aantal resterende uren op 2 juni snel aan het slinken was. Na nog even ondersteund te zijn door de bevoorradingswAGON, begon het grote aftellen van de kilometers op de hoge vaart. Na een waterstop in Biddinghuizen gingen we door en begon de moed terug te komen, we konden namelijk in de schaduw varen! Tussen de discussies om het beste watjematje mocht gebruiken door schoten we nu aardig op en hoewel er ons nog een flinke afstand te wachten stond, was de ergste hitte voorbij. De doelstelling was geworden om op 2 juni te finishen, hiervoor werd een focus op “tjappen achter het stuur” gelegd. Een laatste grote stop was bij Roeivereniging Amenophis te Zeewolde, waar wij na gebruik gemaakt te hebben van het donkere toilet, doorgingen om te proberen voor twaalf uur te finishen. Op dit stuk roeiden we aardig door, waarbij we concludeerden dat niet ons tempo, maar de pauzes het probleem waren…. Doch het oude gezegde dat de laatste loodjes het zwaarst zijn hield toch stand, want wat hadden we een spijt van de extra 5 kilometer die we moesten roeien om het volledige rondje Flevoland af te kunnen maken.
Na bij de Vogelweg nog even in de (autolamp) spotlight gestaan te hebben, maakten we de laatste halen naar de vereniging, om daar uiteindelijk even na half 12 aan te komen. Onze conclusie:
“Handen, spreek tot mij”
De “VAQing goed idee” ploeg
